بیماری برانشیومایكوزیس ماهی آمور
یكـی دیگـر از بیماریهـای شـایع ماهیان پرورشـی كشور برانشیومایكوزیس شناخته است. این بیماری نیز موجبات تلفات بالایی را در مزارع پرورشی شده است.
همـه سـاله گزارشـات متعددی از مشاهده بیماری با علایم برانشیومایكوزیس اعلام می شود.
اولین بار در طی سالهای 1367 و بویژه اواخر بهار و اوایل تابستان سال 1368 تلفات نسبتاً سنگینی در ماهیان آمـور علفخـوار یك و دو تابستانه در كارگاههای پرورشی تهـران، گـیلان و تـا حـدود كمتـری خوزسـتان مـشاهده گـشت (جلالی و همكاران ، 1376). در پی بررسیهای بالینی و میكروسكوپی که توسط متخصصان و کارشناسان شیلاتی صورت گرفت، احتمال بیماری برانشیومایكوزیس را در تلفات این ماهیان مطرح کرده اند.
طبق تحقیقاتی که روی این بیماری صورت گرفت دلیل اینکه چـرا در شـرایط ایران آمور علفخوار حساسیت بیشتری نسبت به سایر ماهیان داشته اند را با تغذیـه آنهـا مـرتبط دانسته اند.
ایـن ماهیان عمدتاً از علوفه كه دارای 5% مـاده خـشك مـی باشـند تغذیـه مـی كننـد و سیـستم آنزیمـی، ترشـحی، هورمونی و دفعی آنها با این رژیم غذایی آداپته شده است حال اگر ماهی علفخوار از جیره غذایی كپور بطور مستقیم یا غیرمستقیم تغذیه كند، بویژه وقتی كه غذای كپور زودتر از آمـور داده شـده و یـا علوفـه تـر در دسترس نباشد این ماهی دستگاه گوارشش پر از غذای بلغور یا آردی می شود كه ماده خشك آن 90 درصـد است و برای آمور مطلوب نیست زیرا ساختار گوارشی ماهی آمور آنزیمهای مورد نیاز هضم و جذب این مواد را ندارد
چه بسا بعلت عدم توانایی ماهی در ترشح آنزیمهـای خـاص جهـت تجزیـه غذای خشك و فقدان بار میكروبی مناسب از نظر كمی و كیفـی تجزیـه غـذا و آمـاده شـدن آن جهـت جـذب بطور كامل صورت نمیگیرد و در پی آن سبب عدم هضم مواد مضر و انباشته شدن این غذاهای هضم در روده، التهـاب روده و ضـایعات كبـدی و در نهایت ماهی تلف می شود.
به غیر از موارد فوق تغذیه مواد نامناسب توسط آمور اثرات سو دیگری بر این ماهی دارد و این مشکل به این دلیل پیش می آید که چون پروتئین غذای كپور زیاد می باشد و اگر آمور از این غذا تغذیه کند مقدار زیادی آمونیاك تولید می شود و بعلت اینكه سیستم دفعی آمور جهت آمونیـاك آمـادگی كـافی نـدارد این ماده در خون احتباس یافته و باعث آسیب به بافت اپی تلیال برانشی و زمینه سـازی بـرای جـایگزینی عامـل بیماری می شود.
