آب مقدار محدودی اکسیژن را در خود نگه می دارد و این قابلیت نگهداری اکسیژن آب به فشار اتمسفر،درجه حرارت و شوری آب بستگی دارد.
در حالت طبیعی اکسیژن محلول در آب حوضچه‌های پرورش ماهی ناشی از اتمسفر و همچنین طی عملیات فتوسنتز می باشد.
بیشترین میزان اکسیژن طی عمل فتوسنتز تامین می شود که وابستگی زیادی به میزان تابش نور و قابلیت نفوذ آن به آب و گیاهان آبزی (فیتوپلانکتون‌هاو جلبک ها) دارد.
لذا تولید اکسیژن محلول در روزهای ابری به دلیل کاهش میزان نور نزول میکند و در شب متوقف می‌شود و با افزایش عمق آب بر اساس میزان کدورت، مقدار آن کاهش می‌یابد.
همچنین اکسیژن موجود در اتمسفر از طریق انتشاردر آب نفوذ کرده و در آن حل می‌شود.
اکسیژن اساسی ترین گازی که در آب حل می‌شود، اما این فرآیند بسیار کند اتفاق می‌افتد.
اکسیژن محلول در ماهیان سردآبی:
ماهیان سردآبی نسبت به ماهیان گرمابی به کمبود اکسیژن حساستر می باشد بطوریکه اکسیژن خروجی در استخرهای سردآبی نباید کمتر از 5 میلیگرم در لیتر باشد.
اکسیژن محلول در ماهیان گرم آبی:
در ماهیان گرمابی حداقل غلظت اکسیژن کمتر از یک میلی گرم در لیتر است.
در صورتی که ادامه پیدا کند ،معمولا کشنده خواهد بود که این حالت بیشتر در روزهای گرم، در شرایط استرس،ضعیف بودن ماهیها و شرایطی از این قبیل که ماهی به کمبود اکسیژن حساسیت بیشتری پیدا کند بسیار خطر ناک است.
اندازه گیری اکسیژن محلول در مزارع پرورش ماهی:
اکسیژن محلول در آب باید روزی 2 بار اندازه گیری شود
1-صبح زود
2-ابتدای شب
*معمولا تلفات در اوایل صبح یا در طول شب اتفاق می افتد.
کمبود اکسیژن:
اکسیژن موجود در آب زمانی کاهش پیدا می کند که میزان اکسیژن تولیدی کمتر ازمیزان مصرف آن توسط موجودات باشد .
ماهی ها برای هضم کامل غذا 2 برابر بیشتر از حد معمول اکسیژن لازم دارند .
